Κατάδυση.
Απώλεια.Χωρισμός.Πόνος.Λησμονιά.Κρίση.
Ανάδυση.
Ορίζοντας.Thalassa.
Άντε τώρα να
γράψεις κάτι γι αυτό το δίσκο χωρίς να συμπληρώσεις 7 σελίδες με πληροφορίες και αποτύπωση
συναισθημάτων.
Καταρχάς .Το Out Of Focus, του οποίου το video clip σκηνοθέτησε η ίδια η δημιουργός, είναι το τραγούδι της χρονιάς. Ίσως και της δεκαετίας. Που έρχεται.
Δεύτερον. Αν μπορείτε ακούστε τον όλο το δίσκο. Και μετά ξανά .Και ξανά. Και σιγά-σιγά θα εισρεύσετε στον κόσμο του. Ένα κόσμο γήινο μα και εξωπραγματικό. Ένα φαντασιακό συνονθύλευμα ατόφιων συναισθημάτων αριστοτεχνικά πλεγμένων στο μανδύα της μουσικής ονειροπόλησης .
Τίποτα δεν είναι ακίνδυνο εδώ, απλά φαντάζει. Η έναρξη του Roseate παραπλανητική όπως και η εποχή μας . Η εποχή της χώρας μας.These city walls our fathers built they have crumbled now but I can’t let go. Ω Θεέ μου .
Η επιστροφή της Ioannas Gika στη χώρα της δεν έγινε εκούσια ,δεν έγινε χωρίς τραύματα .Ο λόγος ένας. Η απώλεια . Πολλών μορφών.
Η μουσική της
τραγωδού που διαμένει στο Λος Άντζελες
είναι ευρηματική , εδώ και χρόνια .Με το συγκρότημα της τους Io Echo .
Ιδρυτής του συγκροτήματος ο πολυπράγμων
και καταξιωμένος Leopold
Ross, αδερφός του Atticus Ross.
Οπότε τι μας έρχεται στο μυαλό:Trent Reznor. Ναι, οι Io Echo έχουν ανοίξει συναυλία των Nine Inch Nails. Αλλά έχουν περιοδεύσει και με τους Garbage, Bloc Party έχουν μοιραστεί τη σκηνή με τους Florence And The Machine, Big Pink, Salem, Zola Jesus, Cults.
Ετερόκλητα πράγματα. Όπως και η μουσική τους.
Οπότε τι μας έρχεται στο μυαλό:Trent Reznor. Ναι, οι Io Echo έχουν ανοίξει συναυλία των Nine Inch Nails. Αλλά έχουν περιοδεύσει και με τους Garbage, Bloc Party έχουν μοιραστεί τη σκηνή με τους Florence And The Machine, Big Pink, Salem, Zola Jesus, Cults.
Ετερόκλητα πράγματα. Όπως και η μουσική τους.
(Αφορμή να αναζητούμε πλέον απεγνωσμένα τις δουλειές των Io Echo αποτέλεσε η κυκλοφορία του συγκεκριμένου δίσκος της Ιωάννας που υποδηλώνει πως αγνοούσα την ύπαρξη του συγκροτήματος .Αλλά και της Ιωάννας.)
Άρα δεν υπάρχει παρθενογένεση. Υπάρχει εμπειρία, συγχρωτισμός και επαφή με το είδος .
Αρκετά χρόνια
τώρα. Ευτυχώς, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα μιλούσαμε για το ντεμπούτο –
κεραμίδα στο κεφάλι , του αιώνα.
Όμως .
Στο δίσκο ντεμπούτο της Ιωάννας υπάρχουν όλα αυτά. Και τίποτα συνάμα.
Υπάρχει η μελωδικότατη φωνή της εξαιρετικών δυνατοτήτων , οι δυναμικές και αρκούντως σκοτεινές, γοτθικές ηλεκτρονικές και μη, μελωδίες καλλιτέχνιδων όπως η Chelsea Wolfe και η Zola Jesus , μεγάλη διάθεση για πειραματισμό , χρήση samples, μια pop διάθεση αλλά Florence And The Machine (για παράδειγμα στο πιο «εμπορικό» του δίσκου, το Swan)
αλλού θυμίζει στιγμές της Beth Gibbons στους Portishead (όπως στην έναρξη του Weathervane και του Ammonite,
αλλά και ένας βαθύς λυρισμός που απαντούμε στον τρόπο που τραγουδάει στους τελευταίους της δίσκους της η Pj Harvey.
Υπάρχουν παντού διάσπαρτα έγχορδα καθιστώντας το τοπίο βαθιά υποβλητικό όχι όμως αποπνικτικό ώστε να μην αποθαρρύνει την ακρόαση στους μη μυημένους.
Ως εδώ καλά. Και παραπάνω από καλά μάλιστα για ένα δίσκο που γράφτηκε εξολοκλήρου κατά την παραμονή της στην Ελλάδα.
Δε λαμβάνουμε όμως υπόψη τους παράγοντες Όλο-Ολόκληρο και Αλληλουχία.
Ο δίσκος ακούγεται και αποσπασματικά.
Αποτελεί όμως ένα concept.
Αφορμή η θεότητα της Θάλασσας που κατά την Ελληνική Μυθολογία αποτελούσε την έννοια του αλμυρού υγρού στοιχείου. Θεματικά βέβαια και η ίδια η θάλασσα ως συμβολισμός .
Δεν γνωρίζω αν αυτή ήταν η τελική επιδίωξη από την Ελληνικής καταγωγής καλλιτέχνιδα παρ όλα αυτά αν ακουστεί από την αρχή μέχρι το τέλος του, ΜΟΝΟ τότε αναδεικνύει την ουσία του .Θα έρθουν στιγμές που τα δάκρυα ασυναίσθητα θα κυλήσουν στα μάτια μέσα από απλούς επαναλαμβανόμενους στίχους και κάποιες μελωδίες θα σας χαραχθούν στο μυαλό ανεξίτηλα .Θα είναι μια πραγματική βουτιά στη θάλασσα του δικού της κόσμου, του δικού μας κόσμου, του κόσμου του καθενός από μας, ποιος δε βίωσε τα προαναφερθέντα συναισθήματα, πόνο ,εγκατάλειψη, απώλεια, πόσο μάλλον αυτή την παγκόσμια κρίση που προσπαθεί να συνθλίψει μαλακά μέρα τη μέρα κάθε χαρά και ελπίδα για το αύριο.
Προσπαθεί .Διότι δίσκοι σαν αυτόν αποτελούν αντίδοτο.
Θα καταδυθείτε στη Thalassa της και θα αναδυθείτε μετά από 35 λεπτά και δέκα δευτερόλεπτα, λυτρωμένοι και εξαγνισμένοι ,ειδικά όσοι διανύουν ή πέρασαν πρόσφατα μια δύσκολη περίοδο στη ζωή τους .Θα αποτελέσει το αποκούμπι σας στις στιγμές που θα αισθανθείτε το φόβο του εφήμερου να σας κυριεύει, τις στιγμές που το καθημερινό προσπαθεί βάναυσα να επιβληθεί στο αληθινό , το αιώνιο το μεγαλειώδες . Τότε θα καταφύγετε ξανά και ξανά στη λυτρωτική δύναμη αυτού του αριστουργηματικού δίσκου και της σπουδαίας δημιουργού και ερμηνεύτριας.
Ένα άλμπουμ που χωρίς δόση υπερβολής σίγουρα θα ζήλευαν ή έχουν να ζηλέψουν όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα του χώρου που αραδιάσαμε έως τώρα .
Και αν το Pitchfork και τα συναφή «έγκυρα», «ενημερωμένα» και δε συμμαζεύεται, περιοδικά
του ιστού το βρίσκουν μέτριο ,ένα έχω να σας πω. Εμπιστευτείτε την καρδιά σας. Ήδη
άρχισαν να ανησυχούν μπροστά στην προοπτική άλλη μια ΜΗ δικής τους προέλευσης και έγκρισης
κυκλοφορία να αφήσει εποχή.
Αν αυτοί σας το
επιτρέψουν .Ή αν το επιβάλετε εσείς.
Φοβάμαι μια
άδεια ακτή
Μου μιλάς θάλασσα
Τα μάτια σου
δεκατέσσερα
