Βλέποντας χθες ,Τετάρτη 1 Απριλίου ,την ταινία Milk από τις προβολές της Κινηματογραφικής Λέσχης Σερρών κάποιες σκέψεις ήρθαν αβίαστα να ριζώσουν ,αναλογιζόμενος ότι ή ιστορία του Harvey Milk και τα γεγονότα διαδραματίστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες ,τη δεκαετία του 70 και στις αρχές τις δεκαετίας του 80’ .
Όλη αυτή δηλαδή η συνεχόμενη παραφιλολογία σχετικά με την κατευθυνόμενη σκέψη του Αμερικάνικου λαού και τη συντηρητική στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας του καταρρίπτεται ,η τουλάχιστο παύει να ισχύει όταν κάποιος η κάποιοι άνθρωποι αποφασίσουν με σωστή ενημέρωση ,προσεχτικές κινήσεις και περίσσιο θάρρος να παλέψουν ,να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους και συνήθως ,ναι και πάλι για τις Η.Π.Α. μιλάμε ,επιτυγχάνουν μεγάλες νίκες απέναντι στο σύγχρονο κατεστημένο ,κατορθώνοντας να αλλάξουν μια για πάντα το νομικό τοπίο της χώρας τους και να εξασφαλίσουν νομικά την περιφρούρηση και ασφάλεια των δικαιωμάτων τους γι ‘αυτούς και για τις μελλοντικές γενιές . Κάτι που βέβαια δε συμβαίνει μόνο στις Η.Π.Α. αλλά όμως ΚΑΙ στις Η.Π.Α. παρά τα όσα θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο μέσα από μια γενική θεώρηση της κοινής γνώμης στην Ελλάδα ,για παράδειγμα .
Τα «Αμερικανάκια» που εμείς θεωρούμε υπεροπτικά το λαό των Ηνωμένων Πολιτειών ,έχουν να επιδείξουν σημαντικά επιτεύγματα σε μέγεθος όχι μόνο κινητοποιήσεων και εξεγέρσεων ,αλλά και ουσιαστικών μαχών και μάλιστα νικηφόρων ,σε αντίθεση μάλλον με τους μάγκες Έλληνες ,όπου η εξέγερση είναι το κύριο χαρακτηριστικό μας , αλλά μέχρι εκεί ,η αντίδραση χωρίς αποτέλεσμα ,χωρίς μέθοδο ,χωρίς κυρίαρχο στόχο ,αλλά ακόμα κι αν υπάρχει ,χωρίς την κατάλληλη χρησιμοποίηση των μέσων και την έγκαιρη ενημέρωση για την επίτευξη τους .Συμπεραίνουμε λοιπόν ,ότι ενώ πρωτοστατούμε στις εξεγέρσεις ,ελάχιστα είναι αυτά που ουσιαστικά κερδίζουμε και ελάχιστους σκοπού περαιώνουμε παρά το μέγεθος και τη σφοδρότητα των διαφόρων εξεγέρσεων-διαμαρτυριών – αντιδράσεων .
Κάτι σαν τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού που ξεκινά αντιδρώντας και αφού ικανοποιήσει το πείσμα του ,μετά κουράζεται και τα παρατά ,ξεχνώντας ακόμα και το σκοπό της αντίδρασης του ,(όχι την αφορμή) .Κάτι τέτοιο μου θυμίζουν και οι συνεχείς πορείες . Πορείες - πορείες – πορείες και ενδιάμεσα κανένας νομικός αγώνας ,καμία ουσιαστική ενημέρωση ,κανένα πρωτοποριακό επίτευγμα που θα φέρει τον εξεγερμένο όλο και πιο κοντά στην επίτευξη του θεμιτού και , από αγνή ανιδιοτέλεια διαποτισμένου ,χωρίς αμφιβολία ,σκοπού του .
Αν δείτε την ταινία ,ή και άλλες ταινίες που αναφέρονται σε ανάλογες νίκες κατά της συντηρητικής κοινωνία και της εξουσίας ,θα παρατηρήσετε και θα διαπιστώσετε πως κατά καιρούς χρησιμοποιήθηκαν διάφορα τεχνάσματα ,όχι με άνομο τρόπο ,αλλά με έξυπνη επινόηση ,και έγιναν σταθερά μελετημένα βήματα ,ακόμα και σε επίπεδο επικοινωνιακής πολιτικής αλλά και συμμαχιών που οδήγησαν πιο κοντά στην κατάκτηση της επιδιώξεως τους .Κανένας δεν έμεινε σε πορείες ,και ελάχιστοι κέρδισαν μόνο από πορείες ,που χωρίς αμφισβήτηση αποτελούν το κυρίαρχο μέρος της λαϊκής αντίδρασης ,αλλά τόσα χρόνια μάλλον αποδεικνύονται αναποτελεσματικές και μάλλον ως μέσον περισσότερο εκτόνωσης (και αυτοϊκανοποίησης ) .
