Kelly Lee Owens - Kelly Lee Owens (2017, Smalltown Supersound)

 

Kelly Lee Owens - Anxi

 

 Kelly Lee Owens - S.O.

Kelly Lee Owens - Lucid

Kelly Lee Owens - Bird

Kelly Lee Owens - Arthur

CIRCUIT DES YEUX - REACHING FOR INDIGO (2017)

CIRCUIT DES YEUX - Reaching For Indigo (2017, Drag City)


Μερικοί δίσκοι είναι σαν χάπια. Άλλοι αναβράζοντα. Δε χρειάζονται οδηγίες χρήσης, παρακεταμόλη σκέτη. Κάποιοι είναι σαν ένα ποτήρι πεπαλαιωμένο ουίσκι. Διαχέεται παντού η καπνιστή μυρωδιά απ' άκρη σ' άκρη, ποτίζει τις αισθήσεις.Ενιαία.
Είναι και κάποιοι δίσκοι που είναι σαν πόρτες. Ξύλινες, βαριές, αλλόκοσμες, με περίεργα σκαλίσματα. Σε προκαλούν να τις ανοίξεις .Και αν τολμήσεις τότε ανοίγεται μπροστά σου ένας νέος κόσμος. Απάτητος,ανεξερεύνητος. Σε προσκαλεί.
Ξεκινάς με γυμνά πόδια να τον εξερευνήσεις ,κάθε γωνία του, κάθε ξερολιθιά και πρασινάδα και αναπόφευκτα θα ματώσεις έτσι απερίσκεπτα που βαδίζεις επάνω στις αιχμές του. Θα ιδρώσεις για να τον αποκτήσεις, να τον κατακτήσεις μα στην πορεία θα βιώσεις λογής συγκινήσεις και εναλλαγές συναισθημάτων. Και μόλις τελειώσει αυτή η εξερεύνηση και υποτάξεις κάθε δυσπρόσιτο μέρος, κάθε εσοχή , τότε θα καταλήξεις κάτοικος αυτού του νέου κόσμου. Μπορεί και για πάντα.
Το πιθανότερο, βέβαια, είναι να μην είσαι μόνος, όλο και κάποιος άλλος θα βρεθεί να έχει πατήσει τούτα τα χώματα τα για σένα ανεξερεύνητα κάποτε και θα σας δοθεί η ευκαιρία εκτός της συγκατοίκησης πλέον, της συναναστροφής και του μοιράσματος. Των εμπειριών και των συγκινήσεων.
Και ύστερα κι άλλος, κι άλλος ώσπου το μέρος θα είναι γεμάτο και πλούσιο και εύφορο ...Άλλωστε αυτή δεν είναι και η μαγεία της μουσικής...

Ο δίσκος αυτός λοιπόν είναι απ' αυτούς τους ξεχωριστούς .Η βαρύτονη Haley Fohr ως φωνή, σχεδόν οπερατική, είναι ικανή να σε συνεπάρει από μόνη της. Όμως και τα  μουσικά μονοπάτια που τραβάει άλλοτε είναι μελωδικά και υγιή και άλλοτε δύσβατα, απόκρημνα και υποχθόνια, άλλωστε έχει συνεργαστεί με την αφρόκρεμα της progressive ψυχεδελικής underground μουσικής σκηνής του Σικάγο σε προηγούμενους δίσκους,(Cave,Bitchin Bajas). Αυτός ο δίσκος όμως είναι μια πιο προσωπική κατάθεση.

Προηγήθηκε και ένα περίεργο περιστατικό, μια ψυχική και σωματική κατάρρευση και μια βιωματική αποκάλυψη που όπως λέει η ίδια την οδήγησε στη συνέχεια  σε μια εμβάθυνση στην κατανόηση του περιβάλλοντος κόσμου και των ανθρώπων.

Avant garde και folk με περάσματα πότε από κλασσικούς (Tim Buckley, Nina Simone, Nico) πότε από την kraut των Popol Vuh και τους πειραματισμούς της Diamanda Galas (ακόμα και αναφορές στους Suicide) και άλλοτε με πιο drone επιρροές ,ή αυτοσχεδιασμούς αλά Holy Herndon, καταθέτει ένα εσωτερικό δράμα που εξισορροπεί ανάμεσα στο γκροτέσκο και το ιλαρό.
Το μόνο βέβαιο είναι οτι δε θα σας αφήσει αδιάφορους.

(Συνιστώ ανεπιφύλακτα και τον δίσκο In Plain View, με τις προαναφερθείσες συνεργασίες, διαφορετικοί αλλά ισάξιοι)

Εδώ ο δίσκος  In Plain View του 2015

Ioanna Gika - Thalassa (2019), Sargent House

Κατάδυση.

Απώλεια.Χωρισμός.Πόνος.Λησμονιά.Κρίση.

Ανάδυση.

Ορίζοντας.Thalassa.

Άντε τώρα να γράψεις κάτι γι αυτό το δίσκο χωρίς να συμπληρώσεις  7 σελίδες με πληροφορίες και αποτύπωση συναισθημάτων.

Καταρχάς .Το Out Of Focus, του οποίου το video clip σκηνοθέτησε η ίδια η δημιουργός, είναι το τραγούδι της χρονιάς. Ίσως και της δεκαετίας. Που έρχεται.

Δεύτερον. Αν μπορείτε ακούστε τον όλο το δίσκο. Και μετά ξανά .Και ξανά. Και σιγά-σιγά  θα εισρεύσετε στον κόσμο του. Ένα κόσμο γήινο μα και εξωπραγματικό. Ένα φαντασιακό συνονθύλευμα ατόφιων συναισθημάτων αριστοτεχνικά πλεγμένων στο μανδύα της μουσικής ονειροπόλησης .

Τίποτα δεν είναι ακίνδυνο εδώ, απλά φαντάζει. Η έναρξη του Roseate παραπλανητική όπως και η εποχή μας . Η εποχή της χώρας μας.These city walls our fathers built they have crumbled now but I can’t let go. Ω Θεέ μου .

Η επιστροφή της Ioannas  Gika  στη χώρα της δεν έγινε εκούσια ,δεν έγινε χωρίς τραύματα .Ο λόγος ένας. Η απώλεια . Πολλών μορφών.

Η μουσική της τραγωδού που διαμένει στο  Λος Άντζελες είναι ευρηματική , εδώ και χρόνια .Με το συγκρότημα της τους Io Echo . Ιδρυτής  του συγκροτήματος ο πολυπράγμων και καταξιωμένος Leopold Ross,  αδερφός του Atticus Ross.  

Οπότε τι μας έρχεται στο μυαλό:Trent Reznor. Ναι, οι Io Echo έχουν ανοίξει συναυλία  των  Nine Inch Nails. Αλλά έχουν περιοδεύσει και με τους Garbage, Bloc Party έχουν μοιραστεί τη σκηνή με τους Florence And The Machine, Big Pink, Salem, Zola Jesus, Cults.
Ετερόκλητα πράγματα. Όπως και η μουσική τους.

(Αφορμή να αναζητούμε πλέον απεγνωσμένα τις δουλειές των Io Echo αποτέλεσε η κυκλοφορία  του  συγκεκριμένου δίσκος της Ιωάννας που υποδηλώνει πως αγνοούσα την ύπαρξη του συγκροτήματος .Αλλά και της  Ιωάννας.)

Άρα δεν υπάρχει παρθενογένεση. Υπάρχει εμπειρία, συγχρωτισμός και επαφή με το είδος .

Αρκετά χρόνια τώρα. Ευτυχώς, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα μιλούσαμε για το ντεμπούτο – κεραμίδα στο κεφάλι , του αιώνα.

Όμως .

Στο δίσκο ντεμπούτο της Ιωάννας υπάρχουν όλα αυτά. Και τίποτα συνάμα.

Υπάρχει η μελωδικότατη φωνή της εξαιρετικών δυνατοτήτων , οι δυναμικές και αρκούντως σκοτεινές, γοτθικές  ηλεκτρονικές και μη, μελωδίες καλλιτέχνιδων όπως η Chelsea Wolfe και η Zola Jesus , μεγάλη διάθεση για πειραματισμό , χρήση samples, μια pop διάθεση αλλά Florence And The Machine (για παράδειγμα στο πιο «εμπορικό» του δίσκου, το Swan)

αλλού θυμίζει στιγμές της Beth Gibbons στους Portishead  (όπως στην έναρξη του Weathervane και του Ammonite, 






αλλά και  ένας βαθύς λυρισμός  που απαντούμε στον τρόπο που τραγουδάει στους τελευταίους της  δίσκους της  η Pj Harvey.

Υπάρχουν παντού διάσπαρτα έγχορδα καθιστώντας το τοπίο βαθιά υποβλητικό όχι όμως αποπνικτικό ώστε να μην  αποθαρρύνει την ακρόαση στους μη μυημένους.

Ως εδώ καλά. Και παραπάνω από καλά μάλιστα για ένα δίσκο που γράφτηκε εξολοκλήρου κατά την παραμονή της στην  Ελλάδα.

Δε λαμβάνουμε όμως υπόψη τους  παράγοντες Όλο-Ολόκληρο και Αλληλουχία.

Ο δίσκος ακούγεται και αποσπασματικά.

Αποτελεί όμως ένα concept.

Αφορμή  η θεότητα της Θάλασσας που κατά την Ελληνική Μυθολογία αποτελούσε την έννοια  του αλμυρού υγρού στοιχείου. Θεματικά βέβαια και η ίδια η θάλασσα ως συμβολισμός .

Δεν γνωρίζω αν αυτή ήταν η τελική επιδίωξη από την Ελληνικής καταγωγής καλλιτέχνιδα παρ όλα αυτά αν ακουστεί από την αρχή μέχρι το τέλος του,  ΜΟΝΟ τότε αναδεικνύει την ουσία του .Θα έρθουν στιγμές που τα δάκρυα ασυναίσθητα θα κυλήσουν στα μάτια μέσα από απλούς επαναλαμβανόμενους στίχους και κάποιες μελωδίες θα σας χαραχθούν στο μυαλό ανεξίτηλα .Θα είναι μια πραγματική βουτιά στη θάλασσα του δικού της κόσμου, του δικού μας κόσμου, του κόσμου του καθενός από μας, ποιος δε βίωσε τα προαναφερθέντα συναισθήματα, πόνο ,εγκατάλειψη, απώλεια, πόσο μάλλον αυτή την  παγκόσμια κρίση που προσπαθεί να συνθλίψει μαλακά μέρα τη μέρα κάθε χαρά και ελπίδα για το αύριο.

Προσπαθεί .Διότι δίσκοι σαν αυτόν αποτελούν αντίδοτο.

Θα καταδυθείτε στη Thalassa  της και θα αναδυθείτε μετά από 35 λεπτά και δέκα δευτερόλεπτα, λυτρωμένοι και  εξαγνισμένοι ,ειδικά όσοι διανύουν ή πέρασαν πρόσφατα μια δύσκολη περίοδο στη ζωή τους .Θα αποτελέσει το αποκούμπι σας στις στιγμές που θα αισθανθείτε το φόβο του εφήμερου να σας κυριεύει, τις στιγμές που το καθημερινό προσπαθεί βάναυσα να επιβληθεί στο αληθινό , το αιώνιο το μεγαλειώδες . Τότε θα καταφύγετε ξανά και ξανά στη λυτρωτική δύναμη αυτού του αριστουργηματικού δίσκου και της σπουδαίας δημιουργού και ερμηνεύτριας.

Ένα άλμπουμ που χωρίς δόση υπερβολής σίγουρα θα ζήλευαν ή έχουν να ζηλέψουν όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα του χώρου που αραδιάσαμε έως τώρα .

Και αν το Pitchfork και τα συναφή «έγκυρα», «ενημερωμένα» και δε συμμαζεύεται, περιοδικά του ιστού το βρίσκουν μέτριο ,ένα έχω να σας πω. Εμπιστευτείτε την καρδιά σας. Ήδη άρχισαν να ανησυχούν  μπροστά στην  προοπτική  άλλη μια ΜΗ δικής τους προέλευσης και έγκρισης  κυκλοφορία να αφήσει εποχή.

Αν αυτοί σας το επιτρέψουν .Ή αν το επιβάλετε εσείς.

Φοβάμαι μια άδεια ακτή

Μου μιλάς θάλασσα

Τα μάτια σου δεκατέσσερα

https://ioannagika.bandcamp.com/album/thalassa